100. ROCZNICA POWROTU GÓRNEGO ŚLĄSKA DO POLSKI
Decyzją Konferencji Ambasadorów w Paryżu z 20 października 1921 roku II RP otrzymała 30% terytorium Górnego Śląska, ale z 46% ludności i zdecydowaną większością obiektów przemysłowych. W Polsce znalazły się m.in. Katowice, Świętochłowice, Królewska Huta (obecny Chorzów), Rybnik, Lubliniec, Tarnowskie Góry i Pszczyna. 15 czerwca 1922 roku Komisja Międzysojusznicza zawiadomiła rządy Polski i Niemiec, że w ciągu miesiąca powinny objąć przyznane im terytoria Górnego Śląska. Przejmowanie kolejnych terenów dokonywane było w kilku etapach. 19 czerwca na katowickim Rynku odbyła się parada wchodzących w skład wojsk alianckich oddziałów francuskich i ich wymarsz z Katowic, zorganizowana na okoliczność podpisania aktu polsko-francuskiego o przejęciu powiatu katowickiego. Uroczystość powitania Wojska Polskiego odbyła się 20 czerwca. Polskie oddziały powitały na moście w Szopienicach tłumy ludzi, wśród nich wojewoda śląski Józef Rymer i działacz narodowy i dyktator III powstania śląskiego Wojciech Korfanty. Oddziały polskiej kawalerii pod wodzą gen. Stanisława Szeptyckiego przeszły w kilkukilometrowej defiladzie do rynku w Katowicach, przechodząc po drodze przez ustawione i udekorowane bramy triumfalne. Nie było to jednak wydarzenie jednostkowe, ponieważ przejmowanie części Górnego Śląska trwało etapami. Po powiecie katowickim zajmowano następne – 23 czerwca Polska zajęła powiat królewskohucki (Królewska Huta to dzisiejszy Chorzów), Niemcy głubczycki, 26 czerwca wojska polskie wkroczyły do Tarnowskich Gór, niemieckie do powiatu gliwicko-toszeckiego, 29 czerwca w Pszczynie pojawiły się polskie oddziały, a niemieckie w powiecie kozielskim, 4 lipca Polska zajęła powiat wodzisławski z Rybnikiem, Niemcy powiat raciborski. Przejmowanie terenów przez polską administrację zakończyło się w tym dniu, przed Niemcami został szósty etap – zajęcie Opola, do którego doszło 10 lipca 1922 roku.
