INDUSTRIALIZACJA GLIWIC XIX - XX W.
Huta "Hermina"


17 listopada 1847 r. wrocławski kupiec Moritz Izaak Caro zakupił teren pomiędzy Kanałem Kłodnickim – a rzeką Kłodnicą, który przeznaczył pod budowę huty żelaza. 14 sierpnia 1848 r. położono kamień węgielny pod budowę huty, którą od imienia synowej kupca, a męża Roberta Caro, Herminy (z domu Kern) nazwano „Hermina”, obecnie Huta "Łabędy". W 1849 r. w hucie została uruchomiona pudlarnia, a rok później – walcownia. Zarówno młot pudlarski, jak i walcownia napędzane były przez dwa koła wodne. Huta rozpoczęła normalną produkcję w 1859 r., w dalszych latach podnosząc ją i rozwijając się. W 1887 r. powstała spółka akcyjna o nazwie Oberschlesische Eisenindustrie Aktien-Gesellschaft für Bergbau und Hüttenbetrieb – Górnośląskie Zakłady Stalowe dla Górnictwa i Hutnictwa SA (w skrócie Obereisen) do której należały: huta Hermina, huta Julia w Bobrku i huta Baildon w Katowicach. W tym samym roku zakłady należące do górnośląskich koncernów (a więc i te należące do Obereisen) przystąpiły do syndykatu o nazwie Verband Oberschlesischer Walzwerke (Związek Górnośląskich Walcowni). W tym czasie huta posiadała już 23 piece, młotownie przy piecach pudlarskich, tor transportowy kutych lup żelaza zgrzewnego oraz walcarki napędzane maszyną parową. Surówkę do produkcji żelaza sprowadzano z huty Antoni w Rudzie Śląskiej-Wirku. Wyroby huty odbierane były zarówno transportem wodnym, jak i kolejowym. Huta osiągnęła największy rozwój w 1900 r., kiedy to na pudlarni czynne były 32 piece wraz z kotłami odzysknicowymi nowego typu (tzw. wodnorurkowe). Produkcja wzrosła do 18 tys. ton wyrobów walcowanych rocznie. Warto również wspomnieć, że huta „Hermina” jako pierwsza w Europie (w 1882 r.) otrzymała oświetlenie elektryczne.





EMITENT:     Gliwicki Klub Kolekcjonerów
DATA:     2018